7 ช่วงเวลาแห่งความทุกข์ลำเค็ญ ที่ท่านอิมามซัจญาด(อ)ต้องประสบในฐานะเชลย
หลังจากเหตุการณ์ในวันอาชูรอ ณ แผ่นดินกัรบะลา บรรดาเชลยจากคาราวานของท่านอิมามฮุเซน (อ.) ถูกนำตัวไปยังดินแดนแห่งนี้ ด้วยเหตุนี้เองแรงกดดันและความทุกข์ยากต่างๆ ได้ถาโถมเข้ามาสู่อะฮ์ลุลบัยติ์ (อ.) อย่างหนักหน่วง เมื่อมีผู้ถามท่านอิมามซัจญาด (อ.) ว่า “ในการเดินทางครั้งนี้ สถานที่ใดที่ความทุกข์ยาก (มุซีบะฮ์) นั้นหนักหน่วงที่สุดสำหรับท่าน” ท่านตอบย้ำถึงสามครั้งว่า : الشّام، الشّام، الشّام “แผ่นดินชาม แผ่นดินชาม แผ่นดินชาม” อย่างไรก็ดี ในเมืองต่างๆ ของแผ่นดินชามนั้นก็มีบุคคลที่มีความรักและความผูกพันต่ออะฮ์ลุลบัยติ์ (อ.) ของท่านศาสนทูตของอัลลอฮ์ (ซ็อลฯ) อยู่ด้วย แต่ทว่าจำนวนของพวกเขานั้นมีน้อยมาก
ความทุกข์ยากที่รุนแรงที่สุดที่อิมามซัจญาดและอะฮ์ลุลบัติ์ (อ.) ต้องประสบระหว่างการเป็นเชลย ในริวายะฮ์ บทหนึ่ง ท่านอิมามซัจญาด (อ.) ได้กล่าวกับนุอ์มาน บินมุนซิร มะดาอินีย์ ว่า : ในแผ่นดินชามนั้น มุซีบะฮ์ (ความทุกข์ยาก) เจ็ดอย่างได้เกิดขึ้นกับเรา โดยที่นับตั้งแต่ช่วงเริ่มต้นของการถูกควบคุมตัวเป็นเชลยจนกระทั่งสิ้นสุดนั้น ไม่มีความทุกข์ยากและความเจ็บปวดใดๆ เหมือนกับมันเลย
- บรรดาทหารของยะซีดได้ควบคุมและรายล้อมอยู่รอบตัวพวกเราด้วยกับดาบที่ถอดออกจากฝักและหอกต่างๆ และพวกเขาได้ตีและทิ่มเราด้วยปลายหอก
- พวกเขาได้วางศีรษะของบรรดาชะฮีดลงท่ามกลางกลุ่มสตรี และวางศีรษะของบิดาของฉันและท่านอับบาสลุงของฉันลงเบื้องหน้าท่านหญิงซัยนับและอุมมุกุลซูม อาของฉัน และวางศีรษะชองอะลี อักบัร พื่ชายของฉัน และศีรษะของกอซิม บุตรของลุงของฉันลงเบื้องหน้าซะกีนะฮ์และฟาฏิมะฮ์ และบรรดาทหารจะเล่นสนุกกับศีรษะเหล่านั้น บางครั้งศีรษะต่างๆ ก็จะหล่นลงสู่พื้นดินและเข้าไปอยู่ใต้กีบเท้าของอูฐ
- บรรดาผู้หญิงชาวเมืองชามได้พากันสาดน้ำและเหวี่ยงไฟมายังพวกเราจากบนดาดฟ้าบ้านของพวกนาง ครั้งหนึ่งไฟได้ตกลงบนผ้าโพกศีรษะ (อะมามะฮ์) ของฉัน เนื่องจากมือทั้งสองข้างของฉันถูกพันธนาการไว้ที่ต้นคอของฉัน ฉันจึงไม่สามารถที่จะดับไฟนั้นได้ ไฟได้ไหม้ผ้าโพกศีรษะและศีรษะของฉัน
- จากพระอาทิตย์ขึ้นจนใกล้เวลาพระอาทิตย์ตกดิน พวกเขาได้นำพวกเราตะเวนไปตามตรอกซอยและตลาดต่อหน้าสายตาของประชาชน พร้อมกับตีกองร้องเป่า และป่าวประกาศว่า “โอ้ประชาชนเอ๋ย! จงสังหารบุคคลเหล่านี้ พวกเขาไม่มีเกียรติใดๆ ในอิสลามเลย”
- พวกเขาได้ผูกมัดพวกเราด้วยเชือกและนำพาพวกเราเดินผ่านบ้านของชาวยิวและชาวคริสต์ และบอกกับพวกเขาว่า “คนเหล่านี้แหละที่สังหารบรรพบุรุษของพวกท่าน (ในสงครามค็อยบัรและ…. ) และทำลายบ้านเรือนต่างๆ ของพวกเขา วันนี้พวกท่านจงแก้แค้นแทนพวกเขาเถิด” พวกเหล่านั้นก็จะกระทำสิ่งที่พวกเขาต้องการ บ้างก็ขว้างดิน ก้อนหินและไม้ใส่พวกเรา และหญิงชราชาวยิวคนหนึ่งได้ปาก้อนหินไปที่ศีรษะของท่านอิมามฮุเซน (อ.)
- พวกเขานำพวกเราไปยังตลาดค้าขายทาส และต้องการที่จะขายพวกเราไปเป็นทาสและทาสี แต่ทว่ากำหนดการของพระผู้เป็นเจ้าได้เป็นอย่างอื่น
- พวกเขาให้พวกเราพักอาศัยอยู่ในสถานที่ที่ไม่มีหลังคา ในเวลากลางวันเราต้องเผชิญกับความร้อน และเวลากลางคืนพวกเราต้องเผชิญกับความหนาวเย็น และตลอดเวลาเราต้องอยู่ในสภาพของความวิตกกังวลต่อความหิวกระหายและหวั่นเกรงต่อความตาย
