นี่คืออาชูรอ

 

يَا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ

โอ้ชีวิตที่สงบนิ่งเอ๋ย

ارْجِعِي إِلَىٰ رَبِّكِ رَاضِيَةً مَّرْضِيَّةً

จงกลับมายังพระเจ้าของเจ้าด้วยความยินดีและเป็นที่ปิติเถิด

فَادْخُلِي فِي عِبَادِي

แล้วจงเข้ามาอยู่ในหมู่ปวงบ่าวของข้าเถิด

وَادْخُلِي جَنَّتِي

และจงเข้ามาอยู่ในสวนสวรรค์ของข้าเถิด

อัล-ฟัจญ์รฺ 27-30

 

วันนี้… วันแห่งการไว้ทุกข์

วันนี้… วันแห่งการร่ำไห้ ให้กับโศกนาฏกรรมที่เกิดขึ้นกับบุตรหลานท่านศาสดา

วันนี้… วันที่ศาสดาได้ร่ำไห้ ให้กับโศกนาฏกรรมนี้ ล่วงหน้ามานับสิบๆปี

วันนี้… วันที่ศาสดาและปวงมาลาอิกะฮ์ ได้ร่ำไห้ ให้กับ โศกนาฏกรรมนี้

วันนี้… เป็นวันที่ อมีริลมุมีนีน อะลี อิบนีอบีฏอลิบ ได้ร่ำไห้

วันนี้… เป็นวันที่ ฟาฏีมะฮ์ อัซ ซะฮ์รอ คร่ำครวญร่ำไห้ เป็นวันแห่งการสูญเสียที่ยิ่งใหญ่

และ วันนี้… เราจะขอกล่าวกับท่านหญิง ฟาฏีมะฮ์ อัซ ซะฮ์รอ ว่า

 

โอ้… ผู้เป็นแก้วตาดวงใจของท่านศาสดา

ด้วยกับพระนามของพระผู้เป็นเจ้า

ด้วยกับมุฮัมมัด รอซูลของพระองค์

ด้วยกับบรรดาศาสดาของพระองค์

ด้วยกับบรรดามาลาอีกะฮ์ของพระองค์

และด้วยกับอะอิมมะฮ์ทุกท่าน

 

โปรดรับรู้เถิดว่า

เราจะพึงพอใจกับทุกคนที่ท่านพึงพอใจ โอ้… ซะฮ์รอ

เราจะรักทุกคนที่ท่านรัก โอ้… ซะฮ์รอ

เราจะปฏิเสธ เราจะโกรธ เราจะเกลียด ทุกคนที่เป็นปฏิปักษ์กับท่าน โอ้… ซะฮ์รอ

วันนี้ เป็นวัน โศกาอาดูร สำหรับท่าน โอ้… ซะฮ์รอ

มารดา ผู้ซึ่งรับรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับบุตรชายสุดที่รัก

 

ภราดา… เราจะละจากสถานที่ของเรา

เพื่อไปยังที่อันไกลโพ้น บ้านของ ซะฮ์รอ

เพื่อน้อมรับฟัง บางส่วนจากคำพูดของท่านหญิง ซะฮ์รอ

เราไปยังบ้านที่เปี่ยมไปด้วยความโศกเศร้า

เราไปยังบ้านที่เต็มเปี่ยมไปด้วยรัศมีอันเฉิดฉาย

เราไปยังบ้านที่เป็นที่ขึ้นลงของบรรดามาลาอีกะฮ์

ซึ่งครั้งแล้วครั้งเล่า ด้วยการส่งสลามไปยังบ้านหลังนั้น

 

ไปกันเถิด เราไปที่นั่น

บ้านอันสงบเรียบง่ายนั้น

บ้านหลังนั้น บ้านแห่งความโศกเศร้า

ท่านศาสดา ได้จากไป

เคราะห์กรรมซ้ำซัดใส่ครอบครัวแห่งบ้านนี้

หลากหลายความโศกเศร้าได้ประสบกับครอบครัวแห่งบ้านนี้

 

มาเถิด เราไปกันที่นั่น

ท่านหญิงซะฮ์รอ ล้มป่วย

วาระสุดท้ายของท่านหญิงซะฮ์รอใกล้เข้ามา

ขณะนอนระทมด้วยพิษแห่งการเจ็บป่วย

 

ที่นั่นมี อิมามอะลี มีอิมามฮาซัน มีอิมามฮูเซ็น

มีท่านหญิงไซนับ และ อุมมีกุลษูม

ซะฮ์รอ มองไปยังใบหน้าของทุกคน คนแล้ว คนเล่า

จากนั้นได้เรียกท่านหญิงไซนับ ซึ่งขณะนั้นอายุเพียงห้าปี

 

โอ้ ไซนับเอ๋ย จงเข้ามาใกล้ๆ

จากนั้น ได้โอบไซนับ แล้วกระซิบด้วยเสียงที่แผ่วเบา

ไซนับร้องไห้โฮ วิ่งออกไปจากที่นั่น ด้วยเสียงสะอึกสะอื้น

ด้วยอายุเพียง ห้าปี

 

อิมามฮูเซ็น ตามติดไป ร้องเรียก

โอ้น้องไซนับ อะไรทำให้เจ้าร่ำไห้ถึงขนาดนั้น

มารดาได้บอกอะไรกับเจ้า ถึงทำให้เจ้าได้ร่ำไห้ถึงขนาดนั้น

ไซนับตอบ อย่าได้ถามเลยพี่จ๋า สักวันหนึ่งพี่จะได้รับรู้อย่างแน่นอน เมื่อวันนั้นมาถึง

ยาซะฮ์รอ ยาซะฮ์รอ

วันนี้ วันอาชูรอ

อิมามฮูเซ็น กวาดสายตามองไปรอบๆ ญาติสนิท มิตรสหายล้วนแล้วถูกสังหารสิ้น

บรรดาบุตรหลานถูกสังหารอย่างโหดเหี้ยม อำมหิต

อะลีอักบัร ผู้มีใบหน้าเหมือนรอซูลุลลอฮ์

อะลีอัซฆอร บุตรคนเล็กที่อายุเพียง หกเดือน

รวมทั้งคนอื่นๆ เจ็ดสิบกว่าชีวิต

ทุกคนล้วนจากไป

 

อิมามฮูเซ็น ยืนอย่างโดดเดี่ยว

มุ่งตรงไปยังกระโจม มองไปยังเด็กๆ

กล่าวกับทุกคนว่า ฉันขอมอบความไว้วางใจแด่อัลลอฮ์

จงอดทนเถิด จงอดทนกับสิ่งต่างๆที่จะเกิดขึ้นหลังจากนี้

 

ท่านหญิงไซนับได้โอบกอดอิมามฮูเซ็น

พี่จ๋า จำได้ไหม เมื่อครั้งที่พี่ถามฉันว่า ท่านแม่ได้กล่าวสั่งเสียอะไรให้กับฉัน

จำได้ จำได้ ไซนับน้องรัก บอกมาเถิด ท่านแม่ได้บอกอะไรในเวลานั้น

ไม่ ไม่ พี่จ๋า ฉันจะไม่บอก จนกว่าพี่จะถอดเสื้อให้ฉันได้เห็นลำคอและหน้าอกของพี่ก่อน

ไซนับได้จูบไปที่ลำคอของอิมามฮูเซ็น จูบไปที่หน้าอกของอิมามฮูเซ็น

จากนั้นได้หันไปทางมาดีนะฮ์ ยกมือทั้งสองข้างขึ้นสู่ฟากฟ้า พร้อมกล่าวว่า

โอ้แม่จ๋า โอ้แม่จ๋า คำสั่งเสียของท่าน ฉันได้ปฏิบัติเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

ท่านหญิงฟาฏีมะฮ์ ได้สั่งเสียกับไซนับว่า ท่านจะไม่อยู่ในสถานที่แห่งนั้น แต่ไซนับจะอยู่ด้วย

ไซนับจะเป็นตัวแทนของท่านในการจูบไปที่ต้นคอ และหน้าอกของฮูเซ็น

 

นี่คืออาชูรอ นี่คือวันแห่งการเชือดพลีที่ยิ่งใหญ่ นี่คือวันแห่งโศกาอาดูรของอะฮ์ลุลบัยต์

ข้าขอเป็นพยานต่อเบื้องหน้าอัลลอฮ์

ข้าเป็นสุข เมื่อครอบครัวของท่านศาสดา เป็นสุข

ข้าโศกเศร้า เมื่อครอบครัวของท่านศาสดา โศกเศร้า

สันติกับผู้ที่สันติกับพวกท่าน

สงครามกับผู้ที่สงครามกับพวกท่าน

รักกับผู้ที่รักพวกท่าน

เกลียดกับผู้ที่เกลียดพวกท่าน

 

นี่คืออาชูรอ นี่คือกัรบาลา นี่คือวันแห่งการเสียสละ วันแห่งโศกาอาดูร

เนื่องเพราะเหล่านี้ ทุกๆวันคืออาชูรอ และทุกๆแผ่นดินคือกัรบาลา

 

ภราดา…

ทุกๆสิ่งล้วนแล้วเริ่มจากเล็กๆ จากนั้นเติบโตขึ้น เจริญขึ้น กลับกลายเป็นใหญ่

ทุกๆสิ่งในโลกนี้ ตามที่เราเห็น เริ่มจากเล็กๆ แล้วใหญ่ขึ้น

เว้นแต่ อุบัติการณ์ที่เกิดขึ้น

เริ่มจากใหญ่ แล้วก็ค่อยๆลางเลือนหายไป

ยิ่งนาน ยิ่งเลือนหาย

 

เราทุกคนล้วนแล้วเคยประสบความสูญเสีย

สูญเสียผู้เป็นที่รัก

สูญเสียพ่อแม่ พี่น้อง

สูญเสียญาติสนิท มิตรสหาย

เมื่อประสบความสูญเสีย เราล้วนต่างหลั่งน้ำตา ร่ำไห้ เสียอกเสียใจ

 

ทว่า เมื่อวันเวลาผ่านไป จากเดือนเป็นปี ผ่านไปหลายๆปี

ความเศร้าโศกเสียใจ ก็ค่อยๆลางเลือน

ค่อยๆจางหาย จนแทบไม่มีเหลือ หรือจะเหลือก็เพียงน้อยนิด

เว้นแต่ โศกนาฏกรรมของอิมาฮูเซ็น

 

เริ่มต้นแห่งโศกนาฏกรรมด้วยความยิ่งใหญ่ ระยะเวลายิ่งผ่านไป กลับยิ่งใหญ่กว่าเดิม

เมื่อเราร่ำไห้รำลึกถึง เปรียบเสมือนเหตุการณ์เหล่านั้นเพิ่งบังเกิดเมื่อวันวาน

ร่างอันบริสุทธิ์ปราศจากวิญญาณ เสมือนเพิ่งผ่านตาไป

 

นี่คือ โศกนาฏกรรมของอิมามฮูเซ็น

นี่คือความมหัศจรรย์พันลีกของอิมามฮูเซ็น

นี่คือสิ่งที่ท่านศาสดาได้กล่าวไว้

ความตายของบุตรฉัน ฮูเซ็น จะคุกรุ่นอยู่ภายในจิตใจของผู้ศรัทธาตลอดไป ไม่มีวันหมดสิ้น

 

นี่คืออาชูรอรำลึก ที่เรารำลึกถึงหลานรักท่านศาสดา

นี่คือรัศมีแห่งรักที่จะตราตรึงอยู่ในจิต

 

บทความโดย เชคอิบรอฮีม อาแว